Μπορεί στον ΣΥΡΙΖΑ να πετάνε μπαλάκια και να σηκώνουν γάντια, όμως το θέμα -όπως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα- δεν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά η Κεντροαριστερά. Ιδίως μετά την παρέμβαση Τσίπρα και το “βρείτε μου αντίπαλο και πάμε” του Κασελάκη, χωρίς να σημαίνει ότι πριν τα πράγματα ήταν καλύτερα.
Ήδη μετά την καταστροφική ήττα στις εθνικές εκλογές του 2023, το διακύβευμα άλλαξε και δεν ήταν “ποιος θα είναι αρχηγός στην Κουμουνδούρου”. Το στοίχημα αυτό, αν και θα μπορούσε να σημάνει κάτι θετικό για το κεντροαριστερό χώρο, επίσης αυτοϋπονομεύτηκε με την αποδοχή μιας υποψηφιότητας με χαρακτηριστικά ετεροπροσδιορισμένου πρότζεκτ.
Έτσι, λοιπόν, όπως έχουν γίνει τα πράγματα, το διακύβευμα είναι πολύ ευρύτερο του ΣΥΡΙΖΑ. Πολύ ευρύτερο της Νέας Αριστεράς. Το μεγάλο ζητούμενο είναι τί θα γίνει με την αποδιοργανωμένη Κεντροαριστερά στη χώρα, ως μίας από τις δύο σταθερές της δημοκρατίας μας.
Υπό αυτή την έννοια, οι εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ αφορούν και το ΠΑΣΟΚ, το οποίο αυτή τη στιγμή έχει το πάνω χέρι στην υπόθεση της ελληνικής Κεντροαριστεράς. Αυτό σημαίνει ότι και στο ΠΑΣΟΚ απαιτούνται διεργασίες, όχι κατ’ ανάγκη στα πρόσωπα, αλλά στον ιδεολογικό αυτοπροσδιορισμπό και την πολιτική καθαρότητα ως προς τις θέσεις στα ζητήματα που απασχολούν την κοινωνία και τη χώρα. Η αδράνεια, η απλή παρατήρηση των εξελίξεων και η τακτική του ώριμου φρούτου, θα λειτουργήσει επιζήμια για το κόμμα του Ν. Ανδρουλάκη.
Εκτιμώ ότι όπως και να εξελιχθούν τα πράγματα στην εσωτερική αναμέτρηση για την εκλογή αρχηγού στον ΣΥΡΙΖΑ, ο συγκεκριμένος πολιτικός οργανισμός δεν φαίνεται να έχει ευοίωνο μέλλον. Όχι η πολιτικές απόψεις, αλλά ο οργανισμός. Είναι χαμένη υπόθεση.
Το στοίχημα είναι η ανασυγκρότηση μιας πολυσυλλεκτικής Κεντροαριστεράς απέναντι σε μια ούτως ή άλλως (σήμερα) πολυσυλλεκτική Κεντροδεξιά, ως αναγκαία σταθερά της δημοκρατίας μας. Για να εκφραστεί η κοινωνία μέσα από τα κόμματα και να μην καταφεύγει στα άκρα και τις υπερβολές. Και για να υπάρχει σοβαρή εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης, όταν έρθει η ώρα.
Γ.Κ.
