Δεν έχουμε συχνά την τύχη να βλέπουμε επί σκηνής στη Θεσσαλονίκη έργα πρωτότυπα, σύγχρονα, με έξυπνο χιούμορ αλλά και υψηλή αισθητική. Πόσο μάλλον όταν όλα αυτά αποτελούν προϊόν της ίδιας μας της πόλης και φέρουν 100% σφραγίδα made in Thessaloniki. Η ομάδα Aloof και ο Στέλιος Ναλμπάντης, ο συγγραφέας και όχι μόνο της ομάδας, εδώ και μερικά χρόνια παρουσιάζουν μικρά διαμαντάκια που στολίζουν την θεατρική παραγωγή της πόλης. Φέτος, υπό την καθοδήγηση της σκηνοθέτιδος Μαρίας Γρίβα παρουσιάζουν την παράσταση ΚΡΑΠ, βασισμένη σε πραγματική ιστορία και πραγματικά φτιάχνουν τα βράδια μας. Μετά από μια επιτυχημένη σειρά παραστάσεων στο “Τ”, πλέον μεταφέρθηκαν στο Θέατρο Σοφούλη, όπου το έργο απογειώνεται*!
*Τετάρτη 29 και Πέμπτη 30 Νοεμβρίου στις 21.00
Το think-free.gr μίλησε με τους συνετελεστές της παράστασης για το τι σημαίνει για αυτούς το ΚΡΑΠ, μια παράσταση φόρος τιμής στον Σάμιουελ Μπέκετ, την ελευθερία, τον άνθρωπο!
Τι είναι για σένα το ΚΡΑΠ;
ΣΤΕΛΙΟΣ ΝΑΛΜΠΑΝΤΗΣ: Το Κραπ είναι σκοτάδι και φως, απογοήτευση και δυνατό γέλιο, είναι ο τελευταίος ήχος που θα ακουστεί πριν τη λύτρωση
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΙΝΑΛΗΣ: Απόδραση.
ΣΤΡΑΤΟΣ ΛΑΖΑΡΙΔΗΣ: Απόδραση από τα ”σκουπίδια” που μας περιβάλλουν καθημερινά.
ΚΩΣΤΑΣ ΤΣΟΥΓΚΡΑΝΗΣ: Ένα έργο ταξιδιάρικο. Μια μη φυγή ή μάλλον μια φυγή μετ’ επιστροφής. Από πού θα ήθελες να το σκάσεις;
ΒΛΑΣΣΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ: Για μένα το Κραπ είναι η απόδειξη πως δεν χρειάζονται προσόντα ήρωα για να δραπετεύσει κανείς. Από τους πιο επιτυχημένους, μέχρι τους πιο περιθωριακούς όπως οι φυλακισμένοι, η ανάγκη για διαφυγή είναι ίδια και εξίσου πιθανή, εξαιρώντας το πρακτικό κομμάτι. Επίσης, το Κραπ για μένα είναι εκείνη η λέξη που λες σαν σκέψη, όταν κάτι αστείο μεν, εντελώς εκτός του στόχου σου δε, μόλις συμβαίνει μπροστά σου…
ΞΑΝΘΙΠΠΗ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ: Ένας ήχος καθοριστικός.
ΟΛΓΑ ΠΑΠΙΣΤΑ: Το Κραπ για μένα είναι σαν την αφύπνιση που βάζουμε στο κινητό μας. Ενας ήχος που έρχεται και μας θυμίζει ότι πρέπει να σηκωθούμε απ το κρεβάτι μας και να κάνουμε κάτι…
ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΧΑΤΖΗΒΑΣΙΛΕΙΑΔΟΥ: Πέρα από το γεγονός της συμμετοχής μου ως ηθοποιός στο έργο, είχα την ευκαιρία να δουλέψω και ως βοηθός σκηνοθέτη δίπλα στη σκηνοθέτιδα Μαρία Γρίβα κάτι που το έκανα πρώτη για φορά και το βρήκα πολύ ενδιαφέρον αν και κουραστικό ομολογώ.
Με το ΚΡΑΠ λοιπόν άδραξα την ευκαιρία για επιπλέον διείσδυση στον σκοτεινό υπαρξιακό κόσμο του Μπέκετ και του Γκοντό μια διείσδυση κι ένα ψάξιμο που δεν σταματάει ποτέ σε αυτό το κείμενο. Βρίσκεσαι σε ένα συνεχές alert πού έλεγε διαρκώς και η σκηνοθέτης μας.
Ήρθε κάπως προσθετικά στο σκάψιμο των δικών μου εσωτερικών αναζητήσεων. Έννοιες και συναισθήματα προσμονής, αναμονής, εγκλεισμού, ελευθερίας μπλέχτηκαν με τις προσωπικές μου αναδρομές και διαδρομές.
Οι αληθινοί επαναστάτες,λέει κάπου το κείμενο, είναι αυτοί που δεν έχουν να χάσουν τίποτα. Αλήθεια είναι. Αν και πιστεύω ότι σήμερα, αληθινοί επαναστάτες είναι αυτοί που έχουν να χάσουν, που ρισκάρουν πολλά και παρ’ όλα αυτά βρίσκουν το κουράγιο και επαναστατούν. Στις μέρες μας, μένουμε ακίνητοι και αδρανείς όπως ο Ντιντί και ο Γκογκό και περιμένουμε αέναα ενώ η κλεψύδρα του χρόνου ήδη μετράει αντίστροφα…
Ένα ΚΡΑΠ και φύγαμε αυτό είναι όλο.
Ναι είναι δύσκολο. Εύκολο να το λες. Πώς το κάνεις όμως;
Από πού θα ήθελες να το σκάσεις;
ΣΝ: Δεν θέλω να το σκάσω απο πουθενά. Θέλω να εξαφανιστούν οι τοξικές συμπεριφορές απο γύρω μου. Γίνεται;
ΔΑ: Από τη μιζέρια.
ΣΤ: Από την πραγματικότητα.
ΒΠ: Από τα άγχη, τους περιορισμούς, εσωτερικούς η εξωτερικούς, από μια ζωή που δεν ολοκληρώνεται ποτέ.
ΞΠ: Από την κορνίζα.
Ο.Π: Απ’ όλες τις αόρατες φυλακές που έχουμε δημιουργήσει ως κοινωνία. Δυστυχώς αυτές έχουν τα πιο ψηλά κάγκελα.
Α.Χ: Από την Ελλάδα. Από αυτή τη χώρα με τις αμέτρητες παθογένειες και τη ζοφερή πραγματικότητα της. Από πού να το πιάσεις; Είμαι αγκυλωμενη, εγκλωβισμένη και αναγκασμένη να ζω εδώ κι αυτό το νιώθω σαν μια θηλιά στο λαιμό μου έτοιμη να με πνίξει, όπως η θηλιά του Λάκι από την οποία τον τραβάει υποτακτικά ο Πόντσο. Αυτό έχει άμεση σχέση με το πολιτικό αλλά και το κοινωνικό γίγνεσθαι της χώρας μου. Δυστυχώς το πολιτικό μας σύστημα, μας απαξιώνει ως πολίτες και υποτιμάει πια φανερά τη νοημοσύνη μας. Αλλά και κοινωνικά αλλάζουν πολύ τα πράγματα. Μεταλλάσσεται προς το κακό ο άνθρωπος και πονάει πολύ αυτό. Δεν αντέχεται. Μακάρι να έπαιρνα τα όνειρα μου και να έφευγα μακριά από εδώ. Δεν έχω τα κότσια να το κάνω…
Νομίζω μεγάλωσα πολύ για τέτοιες ριζοσπαστικές αλλαγές… Κι έτσι ζω στον μικρόκοσμο που έφτιαξα και προσπαθώ να είμαι όσο πιο ασφαλής μπορώ εκεί μέσα.
Λίγα λόγια για το ρόλο σας.
ΣΝ: Ο Χρόνης ο κομπιναδόρος, ο άνθρωπος που θα διοχετεύσει την ευρηματικότητά του μόνο για λάθος σκοπό. Θα ανακαλύψει μαζί με τους φίλους του πως υπάρχει τρόπος να αλλάξει ο έξω κόσμος απο αυτους που κανείς δεν λογαριάζει. Τα περιττώματα.
ΔΑ: Ο Βουλάνθρωπος είναι ένας άνθρωπος παγιδευμένος στην εικόνα του κι από αυτή προσπαθεί πρωτίστως να αποδράσει
ΣΛ: Ο Abdul είναι ένα φοβισμένο πλάσμα που μέσα του κρύβει μεγάλη δύναμη και δεν το γνωρίζει, όπως ο καθένας από εμάς
ΣΤ: Ο Καλόγερος είναι ένας οραματιστής υλιστής.
ΒΠ: Είμαι ο διευθυντής της φυλακής. Μου αρέσει η εξουσία που μετά κόπων και βασάνων απέκτησα, δυσανάλογα με τα προσόντα μου και το βιογραφικό μου. Λατρεύω την χρονική ακρίβεια, την αποστείρωση και την τυπικότητα, μαζί με την τυπικούρα, το γράμμα του νόμου. Με εκνευρίζουν οι αντί της εξουσίας είτε δικής μου είτε γενικότερης, δεν έχω φίλους, δεν παντρεύτηκα ποτέ και τώρα στα 48 δεν θέλω κιόλας. Άλλωστε, αυτοί που παντρεύονται πάντα μου φαίνονταν αστείοι.
ΞΠ: Υποδύομαι την καθαρίστρια και την Παναγία που οραματίζονται οι κρατούμενοι. Έχουν κάτι κοινό μεταξύ τους, η μία καθαρίζει στην αρχή και η άλλη… “καθαρίζει” στο τέλος.
Ο.Π. Η σκηνοθέτης είναι ένα ενθουσιώδες, επίμονο πλάσμα δεν παρατάει το όνειρό του- στόχο του παρόλες τις δυσκολίες που θα αντιμετωπίσει.
Α.Χ: Είμαι η Φρόσω στο έργο. Η γυναίκα του ενός από τους τέσσερις κρατούμενους. Είμαι μια γυναίκα λαϊκής καταγωγής, αμόρφωτη αλλά δυναμική και καπάτσα. Είμαι η μούσα του άντρα μου στις θεατρικές του αναζητήσεις και οι σκηνές μας στα επισκεπτήρια είναι πραγματικά σπαρταριστές!
Ταυτόχρονα είμαι και το συμπλήρωμα -η συνεργός του ας πούμε- στις βρωμοδουλειές
του απατεώνα “κομπιναντόρου” άντρα μου στον έξω κόσμο. Τους είδα λίγο σαν Μπόνι και Κλάιντ…
Η Φρόσω εμφανίζεται πάντα τις κατάλληλες στιγμές. Όπως το αγόρι στο έργο του Μπέκετ που φέρνει πληροφορίες για τον Γκοντό στους δύο ήρωες, έτσι κι η Φρόσω θα παίξει καταλυτικό ρόλο στην εξέλιξη του έργου και της πορείας των δικών μας ηρώων.
