Πώς η Κορνηλία έγινε Carmela;

Από τις αρχές του μήνα στο πάντα ενδιαφέρον “Vis Motrix” παίζεται το έργο του Ισπανού συγγραφέα Jose Sanchis Sinisterra, “Ay, Carmela!”, σε διασκευή και σκηνοθεσία Πασχάλη Αραμπατζή. Δύο νέοι ηθοποιοί της πόλης μας, η Κορνηλία Προκοπίου και ο Δημήτρης Δάγκαλης πρωταγωνιστούν σε μια παράσταση που έχει πολλά να πει τόσο σε καλλιτεχνικό όσο και σε πολιτικό επίπεδο. Το thinkfree.gr μίλησε με την Κορνηλία Προκοπίου για τη φλογερή Καρμέλα αλλά και τι σημαίνει να είσαι ηθοποιός σήμερα στη Θεσσαλονίκη.

Συνέντευξη στην Κατερίνα Νικολάου / kfnikolaou@gmail.com

Πείτε μας δυο λόγια για το έργο “Ay, Carmela!”, στο οποίο πρωταγωνιστείτε.

Είναι ένα έργο με πλαίσιο τον Ισπανικό Εμφύλιο πόλεμο και μας αφηγείται την ιστορία ενός ζευγαριού δυο θεατρίνων ενός μπουλουκιού, που θα λέγαμε κι εμείς στην Ελλάδα, το οποίο περιπλανιέται στην Ισπανία του Εμφυλίου και μάλιστα βρισκόμαστε ακριβώς στη μέση του Εμφυλίου, το 1938. Ο Παουλίνο και η Καρμέλα λοιπόν κάποια στιγμή κατά λάθος περνάνε στο στρατόπεδο των εθνικιστών από το στρατόπεδο των Δημοκρατικών όπου αναγκάζονται να δώσουν υπό την απειλή όπλου, παρά τη θέλησή τους, μια παράσταση. Κι εκεί λοιπόν πρέπει ο καθένας να πάρει τις αποφάσεις του, τίθενται εκεί κάποια ζητήματα και τελικά παίρνει η Καρμέλα έναν δρόμο, ο Παουλίτο έναν άλλο δρόμο. Αλλά μέσα στο έργο βλέπουμε και τη σχέση του ζευγαριού μεταξύ τους αλλά και τις συνέπειες των επιλογών τους, μέσα από μία μη γραμμική αφήγηση με πολλές αναδρομές.

Οπότε βλέπουμε ένα ρομάντζο σε φόντο πολιτικό και πολεμικό;

Βλέπουμε και τη δική τους σχέση, η οποία όμως δεν είναι μόνο ρομαντική γιατί είναι ένα παντρεμένο ζευγάρι με πολύ έντονες προσωπικότητες, είναι και ρομαντική, είναι πολύ έντονο και το πολιτικό στοιχείο.

Πώς διαχειριστήκατε τη διασκευή του έργου σε συνεργασία με τον σκηνοθέτη Πασχάλη Αραμπατζή;

Η διασκευή έγινε με γνώμονα τις ανάγκες της εποχής και του σύγχρονου κοινού. Γιατί το έργο είναι αρκετά μεγάλο και ο Πασχάλης το προσάρμοσε για να απευθύνεται πιο άμεσα στο σημερινό κοινό και να είναι πιο οργανικό και σε εμάς. Έχει γίνει με πολύ προσοχή και δεν έχουν γίνει αλλοιώσεις.

Είναι έντονο και το μουσικό στοιχείο μέσα στην παράσταση.

Πολύ! Έχουν γραφεί πρωτότυπες μουσικές από τον Αίσωνα Χαρατσάρη και επειδή μιλάμε για θέατρο μέσα στο θέατρο σε μια εποχή που οι παραστάσεις ήταν μουσικοχορευτικές, υπάρχει πολύ έντονο το στοιχείο του φλαμένκο αλλά και άλλες μουσικές που πλαισιώνουν πολύ ωραία το θέμα και δημιουργούν μια πολύ Ισπανική ατμόσφαιρα.

Εσείς ως καλλιτέχνης βιώνετε σήμερα κάτι από την πόλωση του τότε γιατί αυτό είναι ένα στοιχείο που καθιστά επίκαιρο το έργο και σήμερα.

Το έργο μιλάει πολύ έντονα για τον διχασμό. Κι εμείς ο λαός έχουμε περάσει έναν εμφύλιο. Η δική μας γενιά βέβαια βιώνει τον διχασμό σε πολύ μικρότερες κλίμακες αλλά πολύ εμφανείς και καθημερινές. Πολύ εύκολα βάζουμε σήμερα τον διπλανό μας απέναντι επειδή πιστεύει κάτι άλλο και χωριζόμαστε σε ομάδες, τότε ήταν οι κόκκινοι κι οι πράσινοι και τώρα είμαστε “Εμείς” κι “Εσείς” και νομίζω ότι αυτή η ρήξη έχει γίνει πολύ απτή και καθημερινή και την προσπερνάμε πολύ εύκολα. Με συγκινεί που το κείμενο το θίγει αυτό και που είναι τόσο επίκαιρο παρά το γεγονός ότι δεν βιώνουμε τώρα έναν πόλεμο.

Σε αυτήν την παράσταση συμπρωταγωνιστείτε με τον Δημήτρη Δάγκαλη. Πείτε μας δυο λόγια για την συνεργασία.

Γνωριζόμασταν με τον Δημήτρη, είχαμε συνεργαστεί και παλιότερα. Νιώθω πολύ τυχερή που παίζω με τον Δημήτρη γιατί είναι ένας πολύ ικανός και άξιος ηθοποιός και έχει και κάποια χρόνια εμπειρίας παραπάνω από εμένα, οπότε έχω να μάθω από εκείνον. Αλλά είναι και πολύ υποστηρικτικός και βοηθητικός κι έχει και πολύ χιούμορ το οποίο πάντα βοηθάει. Με κάνει πάντα στη σκηνή να νιώθω τρομερή ασφάλεια, γιατί στη διάρκεια μιας παράστασης μπορεί να συμβούν πολλά απρόοπτα και είναι πολύ βασικό να μπορείς να βασιστείς στον συνάδελφο!

Τι σημαίνει να είσαι ηθοποιός του ελεύθερου θεάτρου στη Θεσσαλονίκη το 2019;

Σίγουρα δε σημαίνει όλα αυτά που ονειρευτήκαμε όταν ξεκινήσαμε να μπούμε σε μια δραματική σχολή. Σημαίνει ότι πρέπει να είσαι πολύ μαχητικός, να δουλεύεις πολύ περισσότερο από ό,τι φαντάστηκες και να έχεις τεράστια υπομονή και για τον εαυτό σου, για να πεις θα περιμένω ένα χρόνο και χωρίς δουλειά και θα περιμένω τον επόμενο και για όσα βλέπεις να γίνονται γύρω σου και φυσικά να βλέπεις και πάρα πολύ θέατρο στην πόλη για να βλέπεις την εξέλιξη των πραγμάτων αλλά και για να στηρίζεις τους συναδέλφους σου για να σε στηρίξουν κι αυτοί. Γιατί κι εμείς περιμένουμε ο ένας τον άλλον, να δούμε τη δουλειά ο ένας του άλλου για να ξέρουμε τι χρειάζεται το θέατρο στην πόλη. Η πόλη πάντως προσφέρει πράγματα που μπορεί να κάνει ένας ηθοποιός: παιδικές παραστάσεις, παραστάσεις βραδινές, παιδικά εργαστήρια, εργαστήρια ενηλίκων. Αλλά δεν σίγουρα δεν μπορείς να πεις ότι γρήγορα θα βιοπορίζομαι μόνο από το θέατρο όπως ίσως πιστεύαμε όταν ξεκινήσαμε. Είναι δύσκολα τα πράγματα και απαιτούν έναν μικρό προσωπικό αγώνα.

Μια ευχή…

Να βλέπει περισσότερο θέατρο ο κόσμος σήμερα!