Την πρώτη χρονιά που έγινε το Matala Beach Festival , η αφορμή δόθηκε από την παρουσίαση του λευκώματος του Γερμανού Δημοσιογράφου Arn Strohmeyer
Αυτή η έκδοση κατέληξε σε ένα reunion hippies ένα επικό party με μουσική, πολλή μουσική.
Κατά τη διάρκεια εκείνου του πρώτου τριημέρου (11-13 Ιουνίου 2011) έπαιξαν μουσική οι Steve Band, Tropical Storm, The Soulmates, Πέρα Μπάντα. Κόκκινα Χαλιά και άλλοι ….Χορευτικά, εκθέσεις ζωγραφικής, Graffiti, φωτογραφίας και περίπου 50.000 επισκέπτες. Ακολούθησαν πολλά ακόμη Φεστιβάλ. Ένα κάθε καλοκαίρι , εκτός από τον περσινό καλοκαίρι του κορονοϊού…
Αλλά δεν ήταν μόνο ο Arn Strohmeyer που έζησε τον μύθο του στα Μάταλα….
Αυτή ήταν η αρχή για να γεννηθεί το Matala Festival: Ένα βιβλίο.
Κι άλλο ένα λίγο πριν το φετεινό καλοκαίρι, αυτό της Πηνελόπης Κουρτζή «Το κορίτσι με το Σαλιγκάρι» εκ Ψυχογιός, έρχεται τώρα να μας υπενθυμίσει τους χαμένους στο χρόνο (ή στην άμμο;) καλοκαιρινούς νεανικούς έρωτες που παραμένουν φρέσκοι και αδιάβρωτοι από το χρόνο για πάντα… Αυτό το γεμάτο αλμύρα «για πάντα» που μόνο όταν είσαι νέος μπορείς να το πεις και να το πιστεύεις.
Η Πηνελόπη Κουρτζή έχει δημιουργήσει το δικό της ένθερμο κοινό αφού από τις εκδόσεις Ψυχογιός κυκλοφορούν επίσης τα μυθιστορήματά της , «Κουμκουάτ-εκεί όπου ρίζωσε η αγάπη», « Δεκατρία μπαλώματα», «Πριγκιπότο» «Η Ερωμένη των φάρων»
Κυρίαρχο θέμα στην έμπνευσή της ο έρωτας. Αυτή τη φορά καλοκαιρινός και απρόβλεπτος , όπως οι περισσότεροι μεγάλοι έρωτες άλλωστε. Και φυσικά στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος τα Μάταλα:
ΕΡ:Ήθελα να σας ρωτήσω τι σημαίνουν για εσάς τα Μάταλα και γιατί αποφασίσατε να γράψετε γι αυτά
ΑΠ: Η έμπνευση μου για τα Μάταλα, μετράει πολλά χρόνια και η έρευνα μου το ίδιο. Τα ημερολόγια που ήρθαν στα χέρια μου και όλο το υλικό με έκανε να θέλω οπωσδήποτε να δώσω στον κόσμο αυτή την ιστορία, καθώς στην Ελληνικλη λογοτεχνία δεν υπήρχε. Το γεγονός πως όλο το σκηνικό αποτελούσε μία και μόνο παραλία με ενθουσίαζε σαν πρόκληση και χαίρομαι που το αγάπησε το κοινό. Τώρα πια, μετά και την αναβιώση της εποχής μέσω της ταινίας μικρού μήκους που γυρίσαμε εκεί πέρσι και θα προβληθεί σε λίγο καιρό, έχω δεθεί πολύ. Με τους ανθρώπους, με τον τόπο, με την ενέργεια.
ΕΡ:Επίσης εάν κατά τη γνώμη σας μπορούν να ξαναγεννηθούν τα Μάταλα ή κάποιο άλλο , αντίστοιχης κοινοβιακής ζωής μέρος
Άναφορικά με το αν μπορεί να αναβιώσει κάτι τέτοιο, πια θεωρώ πως όχι σε αυτή την έκταση, διότι πια η ελευθερία του λόγου και η διαδυκτιακή επικοινωνία βοηθούν τους ανθρώπους να έρθουν κοντά με άλλους τρόπους. Παρόλα αυτά, η αναβίωσίη της όλης ατμόσφαιρας εκεί, είναι κάτι το μοναδικό και αξίζει κάποιος να το ζήσει επιτόπου κάθε καλοκαίρι με τα δρώμενα και το φεστιβάλ που διοργανώνεται!
«Έφτασε στο αεροδρόμιο του Ελληνικού από το Λονδίνο στις 26 Μαρτίου του 1969. Έφτασε κρατώντας στη χούφτα της ένα μικρό, πληγωμένο σαλιγκάρι. Και από εκεί, πάντα με το μικρό σαλιγκάρι προστατευμένο στην κλειστή παλάμη της, πήγε στα Μάταλα. Εκεί όπου της είχαν υποσχεθεί ότι βρισκόταν ο παράδεισος της φύσης. Και των χίπιδων. Στα Μάταλα, τον παράδεισο της ελευθερίας. Και την Τζόνι Μίτσελ. Και του Χάρι. Προπαντός του Χάρι. Έμεινε μέχρι τον Μάιο του 1969 , περιμένοντας , μαζί με τα παιδιά των λουλουδιών από όλο τον κόσμο, το καλοκαίρι της αγάπης. Μα αυτό δεν ήρθε ποτέ…Γιατί εκείνο τον Μάϊο έγινε ό,τι έγινε»
