Το νησί των σφουγγαράδων μπορεί να μην έχει πια σφουγγαράδες αλλά έχει πάντα σφουγγάρια, έχει Αιγαίο, έχει Μεσόγειο, έχει Ελλάδα σε όλη της διάσταση. Και έχει αναρριχητές από όλον τον κόσμο.
Απο την προσγείωση που είναι μια μικρή πολύ ενδιαφέρουσα περιπέτεια -πάντα ευχάριστη γιατί ξέρουν οι πιλότοι- μέχρι τη ελληνική σημαία που κείται απέναντι από μοναστήρι του Αγίου Σάββα, την διάχυτη ιταλική αρχιτεκτονική, το μπλε του λιμανιού και τους Καλύμνιους που αποτίουν φόρο τιμής στους πεσόντες των Ιμίων (ένα εξαιρετικό γλυπτό στο λιμάνι). Ο Στέφανος, ο Βασίλης, η Ειρήνη, ο Χρήστος, ο Μανώλης που μας οδήγησαν και μας ξενάγησαν και μας είπαν τις ιστορίες του νησιού. Τα Ίμια, η Ψέριμος, η Τέλενδος, κομβικό σύμπλεγμα η Κάλυμνος στις άκρες του μπλε. Και το Μαράσι που ‘χει κάτι απ’ το Κάπρι.
Ένα μικρό φωτογραφικό δείγμα από κλεφτές ματιές που είχαμε την τύχη να ζήσουμε αυτό το καλοκαίρι, στο “δρόμο” για τη Λέρο και την Πάτμο. Τοπικοί ευεργέτες, ιδιαίτερα γλυπτά, ένας άλλος κόσμος, σε μια άκρη της Ελλάδας.