Ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Θανάσης Σαράντος γράφει για την παγκόσμια ημέρα θεάτρου.
Αυτήν την περίοδο της εφιαλτικής πανδημίας τα θέατρα είναι και αυτά κλειστά. Όμως οι άνθρωποι του θεάτρου οφείλουν να είναι ανοιχτοί σε ιδιωτική περισυλλογή.
Ν’ αναλογιστούμε την πραγματική μας αποστολή. Να επιμεριστούμε και την δική μας ευθύνη που σίγουρα υπάρχει για ότι δεν έγινε σωστό και από την δική μας πλευρά. Να συλλογιστούμε για τα επόμενα δεινά της φτώχιας που θ΄ ακολουθήσουν σίγουρα τον όλεθρο από την αρρώστια. Να συντρέξουμε με όλες μας τις δυνάμεις τους πιο αδύναμους. Να σταθούμε δίπλα τους.
Άραγε φωνάξαμε δυνατά όταν είχαμε ίσως την δυνατότητα ν’ αφυπνίσουμε συνειδήσεις μέσω της τέχνης του θεάτρου; Για ποιο λόγο επιτέλους διηγούμαστε μια ιστορία;
Ποιος τέλος πάντων είναι ο ρόλος του θεάτρου σε εποχές ολοκληρωτικού ατομικισμού ;
Πόσοι από εμάς διαμαρτυρήθηκαν ουσιαστικά (και ας παραμερίστηκαν ως γραφικοί) για την ανισότητα ανάμεσα σε ανθρώπους, για την καταστροφή του περιβάλλοντος, για την ολιστική εξαφάνιση των ανθρώπινων δικαιωμάτων σε μια δήθεν οικονομική ανάπτυξη τεχνοκρατών που αφορούσε πάντοτε τους λίγους και «εκλεκτούς»;
Ήταν τελικά η ανακοίνωση των “sold out” στις παραστάσεις ο πρωταρχικός στόχος και η προκλητική ίσως αδιαφορία μας που μας έκανε πολλές φορές να είμαστε εκτός πραγματικότητας όπως oι πολιτικοί; Μήπως γίναμε εγωιστές και κοντόφθαλμοι σαλτιμπάγκοι;
Διαπιστώνουμε με φρίκη τώρα πόσο ανεπαρκείς αποδείχτηκαν όλες οι κοινωνίες του πλανήτη ν’ αντιμετωπίσουν ένα μικροσκοπικό ιό που αποκαλύπτει τις τεράστιες ελλείψεις στην υγεία ακόμα και στις πιο ισχυρές οικονομίες του «πρώτου κόσμου» αλλά κυρίως την συγκρότηση κοινού μετώπου ανάμεσα στους πολίτες; Την τεράστια ανεπάρκεια συνεννόησης σε παγκόσμιο επίπεδο αφού όπως φαίνεται η παγκοσμιοποίηση ήταν τελικά μόνο οικονομική.
Κάποτε θα έρθει η ώρα που εμείς οι θεατρίνοι θ’ αγκαλιάσουμε ξανά το κοινό μας, θ’ αφουγκραστούμε τις ανάσες του, θα έρθουμε επιτέλους κοντά του. Ο άνθρωπος πρέπει να τα καταφέρει έστω και με δυσκολίες.
Όμως τώρα είναι η ώρα να ταπεινωθούμε, ν’ απαλλαχτούμε από κάθε ίχνος αλαζονείας και εγωισμό. Να ενεργοποιήσουμε με κάθε τρόπο την ανθρώπινη αλληλεγγύη που είναι άλλωστε το βασικό συστατικό του θεάτρου.
Σίγουρα είναι ένα μάθημα οδυνηρό αυτή η παγκόσμια περιπέτεια με τον ιο της Κορώνας που δεν κάνει κανένα διαχωρισμό. Είναι ίσος και δημοκρατικός για όλους μας. Η Φύση εκδικείται αλλά ψιθυρίζει επίμονα και τους στίχους του ποιητή Έζρα Πάουντ:
«Ξερίζωσε την αλαζονεία σου, ξερίζωσέ την λέω. Μάθε απ’ τον πράσινο κόσμο ποια μπορεί να’ναι η θέση σου…»
*O Θανάσης Σαράντος υπό κανονικές συνθήκες θα παρουσίαζε τη “Γέρμα” του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα στο Θέατρο Αμαλία
