Καλημέρα, κύριε δήμαρχε! Σας γράφω αναγκαστικά μέσω της συγκατοίκου μου της Ναυσικάς, που είναι άνθρωπος και ξέρει γράμματα (όπως μου λέει, τουλάχιστον…)
Λοιπόν, παίρνω το θάρρος ν’ απευθυνθώ κατ’ ευθείαν σε σας, που είστε και ο αρχηγός εδώ στα γύρω, αφού γνωριζόμαστε κιόλας, έχουμε συναντηθεί αρκετές φορές στο δρόμο (μάλλον είμαστε γείτονες) και μια φορά μ’ έχετε χαϊδέψει κιόλας, λέγοντας: “Τί όμορφο σκυλάκι είν’ αυτό!”.
Καταλαβαίνετε, λοιπόν, την έκπληξή μου και την απογοήτευσή μου, όταν πριν λίγες ημέρες γυρίσαμε στη Θεσσαλονίκη και βρήκα το αγαπημένο μου πάρκο να είναι πια ένας σωρός μπάζα…! Μα πού βρεθήκανε τόσα μπάζα; Χαλαρά χτίζεις και δεκαπέντε πολυκατοικίες μ’ αυτά, που λέει ο λόγος… Και σα να μην έφθαναν τα μπάζα, τα σκαψίματα και το οικολογικό χάος, ρίξατε και μια περίφραξη γύρω-γύρω για να μήν πλησιάζει κανείς…
Κι εμείς, πού θα πάμε τώρα, κύριε δήμαρχε; Που θα πάει ο Μπλούκης, η Τσίτα, ο Τενεκές και ο Μαντράχαλος, που δεν έχουν σπίτι και κατοικούσαν εκεί, σ’ εκείνο το πάρκο;
Που θα πάμε κι εμείς η υπόλοιποι, εγώ, η Όλιβ, ο Τσίφτης, ο Πάμπλο, ο Κανέλλος, ο Μπαμπού και τόσοι άλλοι, που, ναι μεν, σπίτια έχουμε, αλλά δεν έχουμε πια τον παιχνιδότοπό μας, που έχει τις αγαπημένες μας γωνιές , τις μυρωδιές μας, το χώρο να σταθούμε;
Και γιατί, τέλος πάντων, έγινε όλο αυτό το σκάψιμο και η αναμπουμπούλα μου λίγο πριν ανοίξει η Έκθεση; Μήπως πρόκειται για καινούργιο θεματικό πάρκο με θέμα τα μπάζα; Αν είναι έτσι, ν’ αλλάξετε θέμα, γιατί αυτό είναι χάλια…!
Κι εν πάσει περιπτώσει, κύριε δήμαρχε, σκεφθείτε μας κι εμάς λιγάκι…!
Μπορεί να μην ψηφίζουμε αλλά είμαστε κι εμείς κάτοικοι αυτής της πόλης, φυλάμε τα σπίτια των ψηφοφόρων σας και κάνουμε τις ζωές τους πιο χαρούμενες και πιο ενδιαφέρουσες.
Αυτά και περιμένω!
Με ιδιαίτερη τιμή και πολλά κουνήματα ουράς!
Ρόζυ (Γκράτσιου, η συγκάτοικος της Ναυσικάς)
