Η Θεσσαλονίκη δεν είναι γκρι…

Γράφει η Κατερίνα Τζαβάρα | συγγραφέας

Μας αρέσουν οι ταμπέλες, οι γρήγορες κατατάξεις, οι άκοποι χαρακτηρισμοί. Ψάχνουμε κάπου να τους τοποθετήσουμε όλους, να βρούμε το κουτάκι τους, να κολλήσουμε αυτάρεσκα την ετικέτα, να γυρίσουμε ικανοποιημένοι την πλάτη. Για να νιώσουμε και εμείς τακτοποιημένοι και ασφαλείς. Κι ας μην αποδεχόμαστε ακριβώς αυτό που εφαρμόζουμε, κι ας έχουμε αμφιβολίες για αυτό που διαβάσαμε. Εξακολουθούμε να αναπαράγουμε την είδηση, άλλοτε με πιστή αντιγραφή και άλλοτε προσθέτοντας και μια δική μας πινελιά, έτσι για να δείξουμε ότι έχουμε και ποιητική φλέβα.

Κάτι τέτοιο συνέβη και πριν λίγες μέρες με την ανακήρυξη της Θεσσαλονίκης σε καθεστώς «γκρι ζώνης» από την Πολιτική Προστασία. Χιλιάδες πανομοιότυπα μηνύματα και αναρτήσεις στα social media  για την μετατροπή της πόλης σε «νεκρό τοπίο», κατακλυσμός από ζοφερές, ασπρόμαυρες,  φωτογραφίες που συγκινούν και μας προετοιμάζουν για πιθανό… βομβαρδισμό (;) και κοινοποίηση λογοτεχνικών αποφθεγμάτων που αποδεικνύουν πόσο βαθειά σκεπτόμενη κοινωνία είμαστε (…).

«Η ζωηρή πόλη των φοιτητών και των καφετεριών κατέβασε ρολά!»

Η δική μου Θεσσαλονίκη, όμως, δεν μυρίζει μόνο καφέ και χαβαλέ. Δεν εξαντλείται στα φοιτητικά πάρτι και στα γεμάτα κομμωτήρια. Δεν φοβάται να αναμετρηθεί με τις πληγές των περασμένων χρόνων. Δεν καταδέχεται να λυγίσει μπροστά στις απώλειες του σήμερα. Η δική μας Θεσσαλονίκη δεν περιμένει στη σειρά για καρτελάκι εισόδου σε γκρίζες ζώνες, έχει ποτιστεί από τα παιδικά της χρόνια με ιστορίες και μυρωδιές πολύχρωμες. Κάθε γειτονιά κι ένας άλλος πολιτισμός. Κάθε περιοχή και μια άλλη αρχιτεκτονική. Σε κάθε τετράγωνο κι ένας «ξένος» που έκανε οικογένεια στους κόλπους της φιλόξενης πατρίδας.

Ο αέρας στην Άνω Πόλη είναι βυζαντινός, στα Κάστρα κρύβονται μυστικά περάσματα που αν τα διαβείς θα βρεθείς σε σκηνικό του 1917. Όσο προχωρά η μέρα και τα κλαδιά των δέντρων σκουραίνουν, ξεπροβάλλουν ανάμεσα οι μωβ αχτίδες του Θερμαϊκού που σε καλούν προς το Λιμάνι. Σύγχρονο τοπίο, καλλιτεχνικό, μα πάντα εργατικό. Η θαλασσινή αύρα που αναθρέφει γενιές ολόκληρες με την ελπίδα του ταξιδιού, της απόδρασης. Και έτσι μόνο μπορώ να δω την πόλη μου, σαν απόδραση από το μίζερο καθημερινό που βουλιάξαμε, σαν όαση πνευματικής παρηγοριάς.

Το ηλιοβασίλεμα στη Νέα Κρήνη, οι γλάροι γύρω από το Μέγαρο Μουσικής, η δροσιά της φύσης στο Πανόραμα, οι στενοί δρόμοι στο ιστορικό κέντρο. Μια βόλτα ζωής. Άνθρωποι από μυθιστόρημα, ήρωες πραγματικοί ανάμεσά μας. Αν τους ρωτήσεις θα σου διηγηθούν ιστορίες πλούτου αλλά και ξεριζωμού. Προσφυγιάς και απελευθέρωσης. Μνήμες που περπατιούνται στην πόλη και ζωντανεύουν σε κάθε βήμα, αν το τολμήσεις. Μπαχάρι και κανέλα. Πανηγύρι ακόμη και με απόσταση. Μουσεία, φεστιβάλ, θέατρα, μουσικές και χοροί, ζωγραφιές και ήχοι, καινούργιες λέξεις πάνω στο χαρτί· η Θεσσαλονίκη δεν έπαψε ποτέ να γεννά ακόμη και μέσα στα χωράφια της. Γέννησε καινούργια τηλεόραση και ραδιόφωνο, ελκυστική ενημέρωση και μια γλυκιά νότα ψυχαγωγίας από σπουδαίους παραγωγούς. Αφήνει στο διάβα της βιβλία και ποιήματα, μοναδικά. Οι παλιοί στέκονται φρουροί, οι νέοι ανθίζουν με αισιοδοξία στις τέχνες. Πάντα θα βρίσκεις κάτι καινούργιο να ακούσεις, να διαβάσεις, να δοκιμάσεις, να δεις! Άλλαξε ο τρόπος, τα δώρα όμως παραμένουν εκεί για να τα ανοίξεις.

Όχι, η πόλη μου δεν είναι γκρι. Ούτε τα πρόσωπά μας. Ούτε, καν, τα ρούχα μας.

Ακόμη γελάμε και περπατάμε και αγαπάμε!

Μόλις πέρασε ένα ζευγάρι σφιχταγκαλιασμένο φορώντας μάσκες.

Θα κατέβω κι εγώ. Έχω να γράψω μια ιστορία.