Του φευγάτου η μάνα…!

Υπάρχει μια πολύ σοφή παροιμία, που λέει «Του φευγάτου η μάνα δεν έκλαψε ποτέ» και λίγο πολύ αναφέρεται στο πόσο δεν πρέπει να μπλεκόμαστε σε αναίτιους καυγάδες με γνωστούς και αγνώστους, κάτι που στις ημέρες που ζούμε, κρίνεται, ως τουλάχιστον ανέφικτο…

Ο επόμενος καυγάς, δυστυχώς, μας περιμένει στη γωνία… Μπορεί να είναι κάποιος βιαστικός, κάποιος οργισμένος η απλά κάποιος ανάγωγος, που θα τον προκαλέσει. Αυτός, που θα μας πάρει τη σειρά στη στάση των ταξί, αυτός, που θα μας κλείσει με τ’ αυτοκίνητό του, κάποιος, που θα θελήσει ν’ ασκήσει εξουσία επάνω μας.

Χιλιάδες είναι τα παραδείγματα και καθημερινά. Δηλαδή, τι καθημερινά… Τρεις στην ώρα κινδυνεύουμε να εμπλακούμε σε κάποιο μικροεπεισόδιο του δρόμου. Και μαζί με την έξτρα σύγχυση, που καθόλου δεν μας χρειάζεται, μπορεί να βρούμε και τον μαύρο μας μπελά. Χωρίς αστεία…

Παράδειγμα 1:

Σταθμεύετε τ’ αυτοκίνητό σας κάπου, όπου εμφανώς επιτρέπεται η στάθμευση κι ένας οργίλος τύπος εμφανίζεται ξαφνικά και σας λέει να φύγετε, να πάτε αλλού, χωρίς να δίνει καν εξηγήσεις στην εύλογή σας ερώτηση: «Και γιατί να μην παρκάρω εδώ, βρε πατριώτη;»

Εδώ, βέβαια, τίθεται και θέμα αντιποίησης αρχής. Δηλαδή, ο οργίλος τυπάκος, παίρνει με το έτσι θέλω την ιδιότητα τροχονόμου, γιατί εκεί έχει το σπίτι του, το περίπτερό του, το μαγαζί του κι έτσι θεωρεί και το παρκάρισμα ιδιοκτησία του.

Και μαζί σου πετάει και τη φαρμακερή απειλή, ότι αν τελικά επιμείνεις στην αρχική σου θέση ν’ αφήσεις το αυτοκίνητό σου εκεί, θα το βρεις μετά χωρίς ρόδες, χωρίς πινακίδες, χαραγμένο, τρακαρισμένο και μ’ έναν κουβά πίσσα επάνω του…

Τι κάνεις τότε, φευγάτε  μου;

Καταπίνεις την προσβολή και την κατάχρηση εξουσίας και φεύγεις για να μην μπλέξεις; Ή πεισμώνεις και κάθεσαι εκεί, ρισκάροντας τις συνέπειες;

Παράδειγμα 2:

Ο γείτονάς σου (που, όπως λέει μια άλλη γνωστή παροιμία, πρώτα αυτόν βλέπεις και μετά τον ήλιο) έχει αποφασίσει ότι για ν’ απολαύσει την αγαπημένη του μουσική πρέπει να βάζει τσίτα τα ηχεία και βεβαίως, εσύ, που δεν είσαι της ίδιας άποψης, ενοχλείσαι…

Και του χτυπάς την πόρτα για να του ζητήσεις έλεος και να χαμηλώσει την ένταση.

Και αντί για την αναμενόμενη συγγνώμη και τη δέσμευση ότι θα το κάνει αμέσως, εισπράττεις μια απαξιωτική απάντηση του τύπου: «Σπίτι μου είναι κι ό,τι θέλω κάνω…». Και μένεις εσύ ως παξιμάδι στο κατώφλι του, μη έχοντας τι να κάνεις με την οργή σου και το δίκιο που σε πνίγει…

Τι κάνεις τότε; Καλείς την αστυνομία να του κάνει παρατήρηση, ανοίγοντας πλέον, αιώνιο πόλεμο με το γείτονα; Προχωράς σε αντίποινα; Ή, κάνεις τελικά τον Κινέζο (και τον φευγάτο, που λέγαμε;)

Παράδειγμα 3:

Αυτό μου συνέβη εμένα, πολύ πρόσφατα και μάλιστα εν πλω επί των κυμάτων του Αιγαίου.

Καθόμασταν στο πάνω κι ανοιχτό κατάστρωμα ενός πλοίου, που είχε βάλει ρότα προς τον Πειραιά, μαζί με το σκυλί μου, το οποίο ήταν δεμένο και δίπλα μου (και με ναυτία προκεχωρημένη…) Σε γενικές γραμμές δεν ενοχλούσαμε κανέναν, ούτε εμείς, ούτε τα υπόλοιπα τουλάχιστον 20 ακόμη σκυλάκια, που επίσης ταξίδευαν με τ’ αφεντικά τους.

Ξαφνικά εμφανίζεται παιδάκι τύπου «το μωρό της Ρόζμαρι», που στα καλά καθούμενα πλησιάζει το σκυλί μου και του χώνει μια δυνατή κλωτσιά στα πλευρά…

Όπως είναι φυσικό, το σκυλάκι εκνευρίστηκε, πόνεσε κι άρχισε να γαυγίζει… Το παιδάκι – μωρό της Ρόζμαρι, έβαλε τα κλάματα… Εγώ, διατήρησα την ψυχραιμία μου.

Τότε εμφανίζεται ο μπαμπάς του παιδιού… Πλησιάζει απειλητικά και μου λέει αυτολεξεί: «Μάζεψε το σκυλί σου, αλλιώς θα τουφεκίσω πρώτα αυτό και μετά εσένα!» Και μου δείχνει μιά καραμπίνα μέσα στη θήκη της, που κουβαλούσε μαζί του. Και φεύγει…

Δηλαδή, ο τύπος οπλοφορούσε κανονικότατα! Και, όχι μόνο αυτό, αλλά εκφόβιζε και τους γύρω του. Και είμαι σίγουρη ότι δεν θα δίσταζε καθόλου να πραγματοποιήσει την απειλή του.

Γι’ αυτό και πήρα το σκυλί μου και φύγαμε γρήγορα γρήγορα απ’ το κατάστρωμα.

Το υπόλοιπο ταξίδι το περάσαμε στο αμπάρι μέσα στο αυτοκίνητό μας. Αφού, βέβαια, ενημέρωσα το πλήρωμα ότι υπάρχει στο καράβι τύπος, που οπλοφορεί…

Δεν ξέρω, αν έκαναν κάτι γι’ αυτό.

Μπορεί κι αυτοί να σκέφθηκαν το ίδιο με μένα: ότι, δηλαδή, του φευγάτου η μάνα ποτέ δεν έκλαψε…

Βάζοντας έτσι ένα ακόμη λιθαράκι στο τερατώδες οικοδόμημα της καθημερινής ασυδοσίας…

Γράφει η Ναυσικά Γκράτσιου